Van Vriendschap en Verlies

We scheelden 4 jaar, zij was de oudste van ons twee
en we woonden bij elkaar in de buurt.
Onze kinderen hadden ongeveer dezelfde leeftijd.
We werkten samen en waren collega-vriendinnen
en we hadden zo veel lol samen.
We konden echt he-le-maal in een deuk liggen,
de slappe lach krijgen tot de tranen ons over de wangen liepen. We waren elkaars klaagmuur en steunpilaar.

En toen ging het mis.
Ze werd ziek, heel erg ziek.
Haar grote strijd was begonnen.
Die heeft zo'n beetje 10 jaar geduurd.
En al die tijd bleef ze positief en optimistisch
en ze bleef haar humor houden.
Ze was zo moedig, zo dapper, een vechter.
Ze worstelde en knokte zich een weg door die gigantische berg ellende heen.

En ik, ik had me nog nooit zo machteloos gevoeld.
Ik probeerde haar op te vangen, te troosten, te steunen, te helpen, gewoon er zo veel mogelijk voor haar te zijn.
We hebben uren gepraat, gehuild, maar ook gelachen en er de gek mee gestoken hoe raar dat ook mag klinken.

Ze heeft haar gevecht niet kunnen winnen.
Op 10 februari is ze overleden.
Vandaag precies 6 jaar geleden. Ze was 51.
En ik mis haar vreselijk.
Haar stem door de telefoon, haar lach en haar heerlijke droge humor, ik zal het nooit meer horen.

Bij het nummer Hero van Mariah Carey moet ik altijd aan haar denken en het lukt me tot op de dag van vandaag
nog steeds niet om er met droge ogen naar te luisteren.
Het was zo op haar van toepassing.

And then a Hero comes along
With the strength to carry on
And you cast your fears aside
And you know you can survive
So when you feel like hope is gone
Look inside you and be strong
And you'll finally see the truth
That a Hero lies in you

Voor mij was ze een held en ze heeft voor altijd een plaatsje in mijn hart.