Aan de haak!

Altijd al een hekel gehad aan een tas.
Een handtas bedoel ik dan.
Behalve een paar boodschappentassen, waar je echt niet buiten kunt met een gezin, had ik wel een rieten mand en een grappig soort gevlochten rugtasje waar ik bij hoge uitzondering een keer of drie per jaar gebruik van maakte. Ik vind het gewoon echt vreselijk om met een handtas rond te lopen, ik prop veel liever mijn jaszakken vol.
Lekker makkelijk.

Nog niet zo lang geleden presteerde ik het ook rustig om zonder telefoon of portemonnee weg te gaan.
Daar dacht ik in mijn "haast" niet eens bij na!
Ik stond er ook helemaal niet bij stil dat er onderweg wel eens iets zou kunnen gebeuren of zo.
Nee, niet slim en ook niet erg damesachtig en daar hebben mijn kids uiteindelijk een stokje voor gestoken!
Ik kreeg ze getrokken en na een preek van een half uur beloofde ik beterschap.
Tsja, minpuntjes hebben we allemaal....

In plaats van alleen m'n sleutelbos, een pakje zakdoeken en een labello stift moet nu ook mijn knip, de telefoon en tegenwoordig zelfs m'n leesbril mee op stap.
Daar hebben mijn jaszakken ernstig moeite mee dus de gevreesde handtas heeft zijn intrede gedaan.
Een zelfgehaakte! Van Zpagetti.
Gaat lekker snel voor een ietwat ongeduldig typje zoals ik.
Inmiddels zijn er twee exemplaren af en nummer drie is in de maak.


  

 

is al wel twee keer gebruikt

 

 


is al zeker zes keer gebruikt



 




  
 


nog steeds niet af..........



Oude gewoontes zijn moeilijk af te leren.
Het is heel erg, ik weet het, maar ik betrap me erop dat ik toch het liefst mijn zakken weer vol prop als het even kan.
Dan hoeft dat onding in ieder geval niet mee!